Atrium

Wsrod pospolu gwiazd rozlany krzyk

jak szarosci mrocznej cien

grobowa barwa cicho wyl

w sej udrece spalajac sie

Niby kamienny bog serce swe zdarl

na szlaku oreza przeminionych win,

ktore cierniem swym kaleczyly go

zadajac czlonkom bolu szyk .

Poswiat nikly blady cien

daleko w dali niklo sie tlil

herosa zdajac sie slyszac laknienie

glucho jak obumarly lisc

co kolysal szumny wiatr

posrod  grobowcow jam 

Bylo zali umrzec ci na tarczy posrod wrzaw

morskiej kipieli zaznac ostani dech

zionac ducha w martwej grze

az samotnikiem posrod niebytow byc

chaosu prujac dumny czas

w zbroi niesmiertelnej bez szans.

Tam gdzie traw plona kurchany

w prochu smierci przeznaczonym

bezimiennym szumem pachniesz ty

w blasku rdzawej chwaly zrodzony

Smutek powil wiano twe

w mrocznej kolebce nieszczescia

tulac ku piersiom niewiasty

z ktorys byl lza skarmiony.