moonshine

Listopadowe slonce chylilo sie juz ku zachodowi ,gdy posrod strzechy obleczonej bambusem chaty zakwilil przerazliwie Pokrzywnik.Wysuwajac ostroznie swoj czarny dziub sposrod niedbale wykutego otwory zdawal sie wyczuwac donioslosc chwili jaka nadeszla.Jego blekitne zrenice rozszeszyly sie ,gdy zimna kropla wody musnela jego zwienczona czerwonym grzebieniem glowe.Agrrrr skrzeknal donosnie wywolujac lawine podbnych sobie glosow niesionych czerwonym echem wokol wioskowej palisady.Agr,,Agrrr,,Agrrrrrrrrr! Tnac powietrze w swoim bezkresie niczym dziek dawno nie oliwionych wrot owo kwilenie szybowalo dziarsko i triumfalnie zwracajac uwage kazdego kto znalazl sie w zasiegu jego Uslyszenia.Stary Ohn Khi Rogh skinal glowa w pokorze oddajac ostatni hold swemu Panu i Powiernikowi.Patrzac na jego spekana brudzami trosk twarz zaciskal w rece czerowny koralik kolyszacy sie wiernie na rzemieniu wypowidajac slowa antycznej modlitwy.Gladzac swym steranym palcem drzaca linie na czole Naczelnika Plemienia przekazywal mu wieczny odpoczynek i ukojenie posrod gwaru kwilacego ptactwa.Po chwili do chaty w ktorej spoczywal zmarly weszla najmlodsza z jego zon.Tunam Tsen i kladac glowe na jego piersi ucalowala jego serce drzacymi ustami.Sarzec kiwnal wladczo glowa i po chwili do chaty weszla najstrasza z jego zon odziana jedynie w przepaske wykonana z trzciny .Kladac glowe na dolnej parti jego brzucha ucalowala go z czcia .Sta kiwnal glowa i obie kobiety ucalowaly glowe zmarlego.
-Czcigodny Duchu Tse oto nadszedl czas by twoj wierny sluga i nasz mistrz ,ktory dal milosc,madrosc i chleb swym niewiastom i dzielac z nimi loze zabezpieczyl swoj lud potomkami z twej laski i woli udaje sie na Zstapienie.Przeto Przyjmij go do siebie w swej laskawosci .
Nastapila chwila milczenia i dziesiec pozostalych zon weszlo do chaty ustawiajac sie sie w doch pieciososobowych kolumnach by uniesc cialo swego naloznika.meza,mentora ponad glowy na dwoch kijach posrod ktorych osadzaone bylo wiklinowe loze i bez slowa wyniesc zmarlego przed chate.
Chmara ptactwa wzbila sie na ten widok w gore jakby w nadzieji na rzucony okruch chleba rzucony w okresie wielkiej nedzy i glodu i szybujac wsciekle opadala w dol by po chwili wzbic sie z powrotem w gore jakby dym z jalowca stanowil dla nich niepzrebyta zapore.Ohn khi Rogh zatrzasl frewnianym dzbankiem po raz ostatni zakrywajac go wiekiem ,ktore stlamsilo wszelki dym dajac tym samym znak zonom postawienia zwlok na wykonanym z kilku bali lozu .Skrzek ptactwa zamienil sie we wsciekly gwizd i tyraliera pior,dziobow i szpon opadla na postawione na blotnistym gruncie zwploki szarpiac,klujac i rozrywajac je zaciekle.Nie trwalo to dlugo i krwawy miesisty strzep nie przypominajacy nic co zna ludzkie oko okleil bale bedace jego ostatnim lozem.Niewiasty pochylily glowy i w milczeniu ponownie wrocily do swych chat nakarmic swe glodne dzieci.Starzec zatoczyl palcem kolo w powietrzu i opsajac swa zgrzebla szate ruszyl w kierunku pola kukurydzy mieniacego sie zlotem kolb pomimo jesiennej sloty.Na ten gest mezczyni z wojowniczego plemienia Re uniesli bale ku gorze by ruszyc za swym przewodnikiem.Pare psow rzucilo sie by zadwolic swe zoladki surowym miesem.Tarzac sie miedzy soba w blotnistej mazi warczaly zaciekle o kazdy kes.oto krag natury znow zataczal swe kolo zgodnie z prastarym wierzeniem i zwyczajem.Posrod ulewnej nawalnicy jaka rozgorzala w tej chwili kondukt zmierzal ku przystani chlostany ostrzem lisci i twardym owocem kukurydzianych kolb >sunac z wolna swym traktem korzyl sie przed potega ,ktora nim miotala.Wiatr.Ziemia.Powierze.Woda.
Szli dlugo z trudem podtrzymujac na swych barkach ciezkie bale z ktorych splywala na nich posoka i razy lodowatych biczy zacinajacego niemilosiernie deszczu.Az dotrali na miejsce...

Skostniale z bolu palce spoczely wreszcie na betonowym sarkofagu grzeznac w jego chropowatej powloce.Sunac w malignie dotyku intearaktowaly z jego nieczula powierzchnia niczym skora dawno obumarlej jasczurki,ktorej truchlo mialy oto watpliwa przyjemnosc ekspolorowac,Sam musnal jezykiem po wysuszonych wargach jakby majac nikla nadzieje a wlasciwie jej strzepy,ze  w koncu cos przerwie ten niemile intymny moment ,gdy jego pokiereszowane i poranione palce  z ktorych z wolna poczela sie saczyc krew wroca do jego twarzy ,by mogl na nich oprzec glowe po wykorzystaniu opcji Rescue Research.Niemy wrog zachochotal w ciemnosciach przestawiajac swoj pionek by zbic mata swej ofierze,gdy wtem dzwonek alarmowy rozlegl sie w jej glowie.Zawyly syreny.Najmniejszy palec lewej reki wyczul jakies zgrubienie posrod zimnych fal cementu.Wrog zamarzl zagryzajac warge z pionkiem uniesionym w bezruchu.Sam cofnal druga reke wykonujac delikatny ruch czuajc po chwili ruchomy pasek czegos twardego.Gladzac trofeum w dloni przesunal po nim palcem czujac,ze jest lamliwe.Fuga pomyslal dla pewnosci lamiac swego cuchnacego  wapiennym fetorem wieznia,lecz on nie wydusil z siebie slowa.Po chwili zawachania obmyslajac taktyke przesunal obie dlonie w miejsce ,gdzie nastapily bliskie spotakania ostatniego stopnia.Tym razem miekka,wilgotna faktura zgrzebnie przylegla do palcy.Sam pociagnal za nia pelen otuchy i nadzieji ,gdy wtem poczul na swych dloniach niechciane towarzystwo.Dziesiatki a moze setki owadzich odnozy przylgnelo do jego skory drazniac ja,szemrzac miedzy palcami ,kolysajac sie na wierzcholkach jego opuszkow jakby w rytm piosenki You could  be ma..Agrrhr .Wydal z siebie krotki,przewlegly dzwiek.Zasadzka.Strzepujac dlon mial swiadomosc,ze jakas czesc owadziej kohorty  spoczela na jego spodniach.Gdzies za za drzwiami zawyl pies i odium porazki zawislo bladym ksiezycem nad glowa Ksiecia Brudnej Wyspy.

Mantra jego oddechu przyspieszyla ,gdy poczul  zapach wydobywajacy sie sposrod jego opuszkow i byl on bardziej mu mily niz cokolwiek innego w tym danym momencie.Oto jak ksiaze zawladnal swa mala wyspa przemierzajac jej ostepy i badajac bogactwa.Wladca Niewiedzy na krysztalowym zamku posrod szklistych oblokow i ostrych stalowych wiez .Totalny i sprawiedliwy.Skad przybywasz cudzoziemcze ?spytal poscierajac opuszkami zalatujacy zgnilizna piasek.Mdly i sfermentowany odor zaplonal w jego ksizecych nozdrzach wywolujac gniew! Glupcze !kaze Cie sciac jeszce dzis za obraze majestatu mego! Zawolal w myslach.Rumiana skra zaplonela znow w kaciku jego ust grzejac pogruchotane wspomnienia.Chlopaki ten ostatni raz ! Zdawalo sie  mruczec posrod jego duszy szat by odegrac raz jeszce finalny akt.Zamknal oczy zaciskajac mimowolniee  piesc.Poczul ponownie zimno,

Wsrod jego ksizecych mysli pojawila sie ta koronujaca.Szwankuje ogrzewanie.

Starajac sie sie opanowac pulsujace jablko Adama w jego krtani zanurzyl palce w otaczajacych go ciemnosciach z kazda chwila majac wrazenie,ze cos paskudnego z nich wyrwie.Zgola wydawalo mu sie ,ze nie moze byc juz gorzej,lecz luna wyobrazni rozgorzala palaco.Wystrzelila jakby wila sie posrod suchych kep traw zamieniajac jego serce w buzujaca bombe.Nagrzany cylinder wypelniony gotujaca sie krwia ,ktory bulgotal i skwierczal zdradliwym niepokojem.Sepy leku krazyly wokol lypiac na najmniejsza oznake zmeczenie swej ofiar.Sam cisnal rece ku dolowi majac nadzieje,ze opadna beztrosko  nierozerwane przez mroczna zjawe o ile nie byloby to lepsze w forme szybkiego unicestwienia niz grzaskie bagno bezdusznej egzystencji w ktorej sie znajdowal.Przezwyciezajac olowianym wysilkiem silny bol kolysal z trudem nadgarstkami jak boeing z oberwanym silnikiem opadajac w dol ku jakiejs cholernej czelusci .Zdawalo sie poza kego imaginacja,POza kontentem wszelakiej nawigacji sterownych przeczuc i wyobrazen.POtwor nie zaatakowal,Tym razem i palce poki co wyladowaly na zimnej posadzce.Rozczapierzyl je zapierajac sie o sciane.Mysl o powrocie jedna z rak ku gorze nie wydawala mu sie juz taka straszna.Ostatecznie pozostanie mu jeszce jedna dlon.Zdecyowal sie z przyczyn praktycznym poswiecic lewa reke.Sunac nia w powietrzu ku gorze poczul lekkiej zawirowanie wiatru jakby mrozny strumien przebil sie pionowo spod drzwi.Wiedzial,ze to niemozliwe lecz skolatane mysli nie pozowlily mu w tej chwili wierzyc w inna przyczyne.

Wsrod pospolu gwiazd rozlany krzyk

jak szarosci mrocznej cien

grobowa barwa cicho wyl

w sej udrece spalajac sie

Niby kamienny bog serce swe zdarl

na szlaku oreza przeminionych win,

ktore cierniem swym kaleczyly go

zadajac czlonkom bolu szyk .

Poswiat nikly blady cien

daleko w dali niklo sie tlil

herosa zdajac sie slyszac laknienie

glucho jak obumarly lisc

co kolysal szumny wiatr

posrod  grobowcow jam 

Bylo zali umrzec ci na tarczy posrod wrzaw

morskiej kipieli zaznac ostani dech

zionac ducha w martwej grze

az samotnikiem posrod niebytow byc

chaosu prujac dumny czas

w zbroi niesmiertelnej bez szans.

Tam gdzie traw plona kurchany

w prochu smierci przeznaczonym

bezimiennym szumem pachniesz ty

w blasku rdzawej chwaly zrodzony

Smutek powil wiano twe

w mrocznej kolebce nieszczescia

tulac ku piersiom niewiasty

z ktorys byl lza skarmiony.